سالمندی در جهان به مقطع بالای ۶۵ سال اشاره دارد و بنابراین بخش پایانی چرخهٔ حیات انسان است. افراد سالمند توانایی تجدید قوای محدودی دارند و بیش از دیگر بزرگسالان در معرض بیماری، سندرومها و کسالت هستند. علم پیریشناسی به مطالعهٔ پزشکی روند پیری، و پیرپزشکی به مطالعهٔ بیماریهایی که سالمندان بدان مبتلا میشوند، مربوط است. مطالعات جهانی از افزایش روزافزون این بیماریها در میان جمعیت سالمند در جوامع مختلف دنیا نشان دارد و گفته میشود، در حال حاضر ۳۶ میلیون نفر مبتلا به آلزایمر و ۴٫۳ میلیون نفر مبتلا به پارکینسون در سراسر جهان هستند. پیشبینیها حاکی است که با توجه به افزایش جمعیت سالمند در جهان، آمار مبتلایان به آلزایمر تا سال ۲۰۵۰ به ۱۱۵ میلیون نفر و مبتلایان به پارکینسون به ۹ میلیون نفر خواهد رسید. آلزایمر و پارکینسون از جمله مهمترین بیماریهای سیستم عصبی دوره سالمندی است که به گفته متخصصان، با توجه به سیر افزایش جمعیت سالمند در ایران در صورت نبود اقدامات پیشگیرانه لازم، در سالهای آتی شیوع بالایی مییابد.به گفته مدیر دفتر جمعیت مرکز آمار ایران، جمعیت افراد بالای ۶۰ سال کشور در سال ۲۰۱۹ حدود ۸ میلیون و ۲۳۱ هزار نفر، همراه با نرخ رشد ۳/۶۲ درصد بوده که حدود ۹/۹ درصد جمعیت ایران است.
تغییرات فیزیولوژیک سالمندی
در برخی تعاریف سالمندی ذکر کردهاند که سالمندی به معنای تغییرات خودبهخودی و پیشرونده بازگشتناپذیر است که در آن قوای روحی و جسمی هر دو به نحو قابل ملاحظهای رو به نقصان میگذارند. سالمندی در سیستم قلب و عروق، تنفسی، پوست، تولیدمثل، ادراری، گوارش، عضلانی و اسکلتی، اعصاب، بینایی، شنوایی، بویایی و چشایی و خواب تغییراتی ایجاد میکند.
روانشناسی سالمندی رشتهای در روانشناسی است که به مطالعه رفتارهای سالمندان و ارائه خدمات بالینی به افراد پیر و مسن مربوط میشود. روانشناسان این رشته دانش خود را پیرامون روند طبیعی پیری گسترش و افزایش میدهند و مشکلاتی را که معمولا با افزایش سن ایجاد میشوند را بررسی می کنند. روانشناسی سالمندی به بررسی مشکلاتی که افراد مسن با آنها دست و پنجه نرم میکنند، میپردازد سالمندی سالم یک فنوتیپ چندبعدی است و صرفاً عدم وجود بیماری بالینی را دربر نمیگیرد